geadopteerd april 2012
Leeftijd januari 2019 : 9 jaar (wsl ouder)

Cleo 

Van Miranda van Blitterswijk, die ook bemiddeld heeft voor Tara, Moira en Nell, kregen we een mail dat zij een jong podenco teefje in opvang had wat heel erg angstig was. Zij schrijft op 8 maart 2012 het volgende : 

"Voor Poden (wij gaan haar Cleo noemen) zoek ik een huis waar mensen ervaring hebben met angstige honden, ik zal je vertellen hoe ze is: Poden is jong, haar geschiedenis ken ik niet, wel weet ik dat ze aangereden is geweest, met donaties hebben we een operatie betaald.. ze heeft nu een plaat in haar voorpootje die er over 2 maanden ongeveer uit gehaald moet worden..  of het door het ongeluk is of doordat ze nog niets heeft gezienin het leven maar ze is angstig.. maar nieuwsgierig..dat wel.. ik weet niet of het traumatisch te noemen is, daar heb ik misschien te weinig verstand
van, want dit is de eerste keer dat ik een hond in huis heb die ik niet kan oppakken.. ze loopt dan weg.. ook de riem kunnen we niet aandoen, dan
raakt ze in paniek.. alles is nieuw voor haar en angstig..  maar ze is denk ik niet mishandeld, van mijn vriend is ze banger dus wellicht wel iets met
mannen ..maar als ze me ziet is ze blij..dan springt ze op en neer en kwispelt.. ze komt soms dichterbij dat ik haar kan aaien.. en soms komt ze op de bank bij me liggen.. maar alles van haar kant, als ik naar haar toegaat.. dan zie je haar bang worden..  het is ons niet gelukt haar buiten de tuin te krijgen, halsband om is onmogelijk vooralsnog..  met mijn honden is ze heel goed en leuk, spelen, rennen.. gek doen..  ondanks het pootje..
Het is een podencootje, klein van maat met groene ogen.. maar zijnde podenco maakt ze niet veel kans op adoptie en zeker niet daar het een podenco is met beetje raar voorpootje en angst voor mensen en nieuwe dingen..  " 

Meters/peters van Cleo

Judy Kleinbongardt en de honden
Anne Pansar
Alie Masselink
Anne Jensma
Vicki Brants
Tina Grolleman
Tin de Cuyper
Eddy en Ingrid Elaut

September 2014

Oktober 2013

Cleo met Peggy augustus 2012

Cleo 15/5 na operatie

4 APRIL 2012

UPDATES

december 2017: Cleo doet het prima, ze slaapt elke nacht op bed en kruipt dan helemaal tegen mij aan. Ze is heel graag buiten en zoekt dan muisjes. Ze ziet wel bijna niets meer door een oogziekte en daardoor schrikt ze vaak en blaft ze meer maar ze is heel lief en super aanhankelijk geworden.
​
6 april 2016: Cleo: kan een hond nog steeds groeien en aanhankelijker worden ook na 3 jaar? Ja hoor, Cleo is het voorbeeld, ze springt nu op mijn schoot, gaat met haar kontje op mijn been zitten, achterpootjes als een Boeddha voor zich uit en haar voorpootjes op de leuning. Een perfecte imitatie van een Maki. Haar kopje in mijn hand duwen en als ik ophoud met aaien, gelijk weer dat pootje en kopje. Doorgaan vrouwtje!
​
11 februari  
Cleo: onze kleine Cleo, wat is ze toch een buitenhondje. De hele dag zelfs met beetje slecht weer, snuffelen en graven, ze is van de grensbewaking en zorgt dat er niemand het terrein op komt zonder dat zij het weet. Maar ’s avonds is het dan knuffeltijd, high fives geven en vooral heel veel knuffelen. Bied maar eens weerstand aan dat kleine smeltbekkie van haar, wat overigens met de dag meer witte haartjes krijgt!

15 december : 
wat blijft het toch een hartebrekertje en zelfs nu na een paar jaar nog steeds stapjes zetten. Je hand likken of tegen je op staan. Wie had dat kunnen denken. Van alle honden is zij het liefste de hele dag buiten. Ze krijgt wel een witte snuit en is ’s avonds vaak een beetje stijfjes. Ze is duidelijk ouder dan we gedacht hadden!
​
30 september Cleo zit nu al een tijd op ½ dermipred 5 de laagste dosis en ze lijkt het er goed op te doen. Ze piept niet als ze gelegen heeft en loopt ook niet meer mank. Het wordt weer kouder en dus voel ik vaak ’s nachts een klein neusje naast mijn bed dat het dekbed omhoog duwt, klein sprongetje en hop ze ligt tegen mij aan. Warm, likjes over mijn hand. Wie had dat ooit gedacht.

4 augustus de update hier is niet compleet omdat ik alle meters op de hoogte heb gehouden van Cleo's situatie. De koorts en veel pijn, waardoor ik meerdere keren naar Auxerre ben gereden waar ze foto's gemaakt hebben. Er is eigenlijk niets te vinden. Ook de uitslag van de Leishm. test was negatief. Ze is toen op Dermipred gezet en wonderbaarlijk binnen een paar dagen ging het al beter. Ze is nu een week van de Dermipred af en lijkt het goed te doen. Ze is ook iets afgevallen ,want voor haar geen kwaad kon. Ze eet verder goed, is de grootste knuffelkous die er is en op dit moment lijken de zorgen om haar gelukkig onnodig te zijn geweest.


22 mei Cleo krijgt sinds een maand elke dag kruiden Get Over van CSJ, dit lijkt haar arthrose heel goed te helpen want ze hinkt eigenlijk nauwelijks meer. (Ook bij Rex helpt het heel goed, aanrader dus). Ze wordt met de dag meer aanhankelijk, en begint nu soms zelfs een beetje opdringerig te worden haha. 's Nachts een neusje tegen je hand als ze onder het dekbed wil, 's avonds recht voor je neus gaan zitten en dan maar met die poot zwaaien om aandacht. Maar verder natuurlijk heel veel buiten, muizen vangen, snuffelen en podenco zijn.

12 maart Nu het mooie weer weer aanbreekt, geniet Cleo met volle teugen, lekker de hele dag buiten, muisjes zoeken en scharrelen. Zo nu en dan komt ze ineens naar binnen gerend, springt tegen je op, blij kwispelend en rent weer naar buiten. Wat een gelukkig hondje. Ze blijft ook groeien in haar ontwikkeling, iets uit je hand pakken blijft eng maar lukt steeds beter. Ze is zo happy, elke avond komt ze voor me zitten en gaat ze high five geven, ze duwt haar kopje in je handen voor een knuffel. Wat een v erschil met het bange hondje wat hier in 2012 aankwam...


19 januari 
Hoe kan een hondje je zo om haar pootje winden als Cleo?
Nou simpel weg kijk maar naar dat lieve snoetje en je bent verkocht. Het lijkt altijd of ze lacht. De laatste weken vangt ze de ene muis na de andere die ze trots komt laten zien.
's Nachts kruipt ze graag even in de mijn knieholte en 's avonds zit ze steeds vaker bij me op de bank en maar 'high five' geven.
Ook vreemde mensen zijn geen probleem, ze komt ze altijd even gedag zeggen.
Onze Cleo, onze hartebreker.


8 september 2014 Cleo heeft ontdekt dat pleeghond Heidi van 9 maanden wel leuk is om mee te spelen. Verder is zij de hele dag buiten en soms ga ik maar eens kijken omdat ik haar dan al uren niet heb gezien, maar ze vermaakt zich helemaal met snuffelen en graven.


23 juli 2014 Enkele dagen terug waren Miranda en Roger op bezoek, bij haar heb ik Cleo 2 jaar geleden opgehaald in Barcelona. Ze waren natuurlijk helemaal blij verrast om te zien hoe Cleo verbeterd is. En natuurlijk liet Cleo zich van haar beste kant zien door naast ze te zitten en met haar pootje te zwaaien. Onze kleine Boeddha doet het zo geweldig, wat een vrolijk en blij hondje. Cleo is gek op buiten en met mooi weer is ze de hele dag aan het scharrelen.


14 mei 2014: Elke keer wanneer wij denken, Cleo kan onmogelijk NOG aanhankelijker worden, wordt ze nog aanhankelijker ! Ze gaat zelfs op haar ruggetje liggen zodat we haar buik kunnen kroelen. En maar altijd met haar pootjes zwaaien als ze aandacht wil. Kopje in je hand duwen.
Elke nacht slaapt ze bij mij, neusje onder de deken, sprongetje, draaien en klaar.
Alleen wanneer ik er heel vaak uit moet (voor andere honden) wordt ze het soms zat en gaat ze ergens anders liggen.

Ondanks dat ze de hele dag (met mooi weer) buiten loopt te rennen en snuffelen, blijft ze een mollig meisje. En dat terwijl ze niet eens zoveel eet. Overdag ligt ze het liefste op mijn bed, bij Moira, Nell en Tara, kopje op Moira haar kont.


2 april 2014: de nieuwste truc van Cleo is inmiddels ONDER de  deken kruipen. En dan doet ze zo subtiel dat ik soms wakker word en denk, wat voel ik nou? Heel slim, neus onder het dekbed, omhoog gooien en gelijk eronder duiken, draai, draai en lig. Gisteren was Cleo 2 jaar bij ons, en het is onvoorstelbaar hoe ze gegroeid is (en niet alleen in gewicht), zelfs dingen uit je hand pakken gaat steeds beter. Sofie en zij blijven soul maatjes, binnen en buiten onafscheidelijk, spelen, rennen en elkaar uitdagen. 

22 januari 2014: ons Buddhatje, ondanks rennen en vliegen wordt ze zo langzaam aan een tonnetje en echt veel eten doet ze niet. Ze speelt de hele dag met Sofie, binnen en buiten dus beweging krijgt ze ook genoeg. Ze wil bijna elke nacht perse op bed liggen en dat is niet heel handig als er al o.a. een langpootmug Saar ligt en 4 kleintjes maar ze duwt en dringt en gaat half over me heen liggen, op mij liggen, tussen Saar en mij in liggen, maakt niet uit, en maar dat kopje dan in mijn hand duwen en met haar pootje tegen mijn arm tikken. Het is een enorme lieverd en ze maakt je aan het lachen met haar 'high-five's " .

29 oktober 2013 Ons hartebrekertje. Het blijft onvoorstelbaar hoe zij verandert is. Ze kan niet genoeg krijgen van knuffelen en aanhalen. Ze springt op je schoot en kruipt tegen je aan, kopje in je armen duwen. En dan dat smeltbekkie erbij. Spelen met Sofie is het leukste wat er is, ze krijgen er geen genoeg van en vliegen achter elkaar aan door het bos en over het veld.Heel soms durft Cleo nu ook al iets uit je hand te pakken maar dat is toch nog wel een beetje eng. Sokken en sloffen pikken blijft ook een leuk spelletje. Cleo kan nog niet aan de lijn, ik probeer het soms maar ze flipt volledig.


6 augustus inmiddels al weer een weekje verder, ze blijft netjes van het verband af en rent en vliegt weer over het veld. Ze lijkt nog aanhankelijker geworden te zijn, ik mag haar buiten ook aaien en elke nacht slaapt ze op het voeteneind van mijn bed.

31 juli Cleo is gesteriliseerd, alles is goed gegaan.

15 mei 2013: Deze maand een update twee aan twee.
Sinds dat Sofie er is, zijn beiden onafscheidelijk. Cleo leert van Sofie dat ze niet bang hoeft te zijn voor ons en wordt meer en meer aanhankelijk. Ze rennen, vliegen en spelen dat het een lieve lust is, buiten, binnen, het maakt ze niet uit. Aan elkaar staarten trekken, grommen en tikkertje spelen. Rex wil ook graag meedoen maar is dan vaak weer te wild voor de twee kleine dames.

Inmiddels hebben we Cleo een paar keer buiten mogen aaien, wat weer een giga stap vooruit is.

8 april 2013: Kleine Cleo heeft haar maatje gevonden in Sofie. In huis rennen en spelen ze en zijn ze onafscheidelijk. Het grappige is dat Cleo dingen aan het afkijken is van Cleo. Wat ze nooit gedurfd heeft, durft ze nu zoals op de bank springen en dan vlak naast me gaan zitten.  Cleo heeft ook een andere kant: maar dat is voor buiten, zo gauw de deur open gaat, rent ze naar buiten en rent al heel hard keffend  naar het veld en door het bos. Kleine dappere dodo. 


5 maart 2013:
alweer bijna 1 jaar bij ons en wat is ze veranderd, ze springt nu bijna elke ochtend op mijn bed naast mijn hoofdkussen en van de week kreeg ik twee likjes in mijn gezicht, wow, wat een mooi moment. We mogen haar meer en meer aanhalen, ze is altijd vrolijk en de sneeuw boeide haar totaal niet, al verdween ze tot aan haar schouders erin. Met de komst van kleine Sofie heeft ze er een speelmaatje bij, hoewel zich dat tot nu toe beperkt tot het afpakken van Sofie haar speelgoed.
 4 februari 2013: Cleo: onze doerak, ondeugd 1e klas, als ze je aankijkt en met haar kontje schudt, kan je niet anders dan lachen. Speelt graag met Penny (in huis), Rex (buiten) en Saar (buiten), jat de speeltjes van Rex en als hij ze terug wil pakken, gromt ze als een grote. Laat zich steeds meer aanhalen en zelfs buiten heb ik haar nu twee keer kunnen aanraken.


28 november 2012: Cleo onze kleine bijzondere hondje. Natuurlijk al onze dieren zijn ons even lief, daar hoeft geen twijfel over te bestaan. En dat ieder dier ons iets te leren heeft, ook dat is duidelijk maar Cleo is toch een verhaal apart. In mijn workshop Dog Mindfulness gaat het om leven in het NU. Als er een hondje is die ons dit elke dag weer leert dan is het Cleo.Haar onbevangenheid en blijheid, haar elke dag is een nieuw avontuur mentaliteit, haar alles is leuk en spannend koppie, zorgt voor zoveel ontspanning en voetjes op de grond. Zelden hebben we een hondje gehad wat zo blij is en zo communiceert met haar lach en ogen.
Van een doodsbang hondje wat niet aangeraakt wilde worden is zij meer en meer een grote troeteldoos aan het worden. 's Avonds als we naar bed gaan, komt ze naast mijn bed zitten, ze gaat dan met haar pootje naar me zitten zwaaien, tikt op mijn rug of gezicht en wil gekroeld worden. Ze springt op de bank naast me en zelfs oppakken (al is het voorzichtig) is steeds vaker mogelijk. Tuurlijk we hebben nog een lange weg te gaan, iets uit je hand aanpakken, durft ze niet en buiten aanhalen is ook nog maar zelden mogelijk. Ze wil wel, ze komt keihard aangerend, kont schuddend en wil zelfs dan aan je snuffelen zolang je je handen maar weg houdt.
En dan die typische Podenco eigenschap (al onze Podenco's doen het, de andere honden zelden), naar de bak gaan, hap brokken in je bek nemen, naar een mand rennen, brokken uitspugen en ze dan een voor een opeten, we blijven er om lachen.


20 augustus 2012: bijnaam : schuddebil. We hebben nog nooit eenhond gehad die zo met haar kont kan schudden als Cleo, ze slaat zo’n beetje dubbel. Wat een geweldig vrolijk en boeferig hondje. Langzaam aan kunnen we haar steeds vaker aaien en het gebeurt regelmatig dat ze naast ons komt zitten met haar rug naar ons toe, dit is het teken dat ze geaaid wil worden. Met de hand richting kopje is nog altijd taboe maar ruggetje kroelen vindt ze heerlijk. Haar grootste hobby is om mijn rubberen klompen uit het schoenenrek te halen en dan erbij naar buiten te rennen, al kwispelend. Word dan maar eens boos.


27 juni 2012: Cleo is een grote ondeugd waar we continu om moeten lachen, ze haalt allerlei capriolen uit en loopt altijd met mijn sloffen te sjouwen. Echt benaderbaar is ze nog niet, op goede dagen mogen we haar aanhalen maar alleen als ze op bed springt of op een stoel, ze gaat dan met haar rug naar je toe zitten en dan mogen we haar aaien. Heel soms kan ik haar dan ook oppakken.  Het blijft echter nog heel vaak gebeuren dat we haar een koekje toewerpen (uit de hand pakken durft ze niet), dat ze het pakt en dan een gil geeft en met haar staart tussen de poten wegrent. Je wilt niet bedenken wat er met haar gebeurd is.  Ze is altijd super blij, haar kontje draait en haar staartje kwispelt, ze wil zo graag en die dag komt ook wel.

Update 29 mei: gisterenavond toen Cleo lag te slapen, haar geaaid en heel voorzichtig halsbandje omgedaan. Het was de eerste keer dat ze niet wegvloog en wakker schrok terwijl we haar aanraakten. Aan de halsband had ik al een dun riempje gedaan zodat ik haar vanmorgen makkelijk kon pakken want 's ochtend is ze nog behoorlijk onbenaderbaar.
We moesten vroeg weg dus gelukkig kon ik haar snel te pakken krijgen en optillen (zonder bijten en gillen) en in haar mandje zetten. BIj de dierenarts haar uit de mand getild, hechtingen verwijderd, nageltjes geknipt en vaccinatie gegeven. En weer snel terug. Het is zo' n lief meisje en heel langzaam komen we stapje voor stapje dichterbij.

Update 18 mei: het gaat goed na haar operatie, ze rent en vliegt alweer, echt aanraken is nog altijd heel moeilijk maar gaat wel een klein beetje beter. Rex is haar grote kameraad en ze spelen zo wild samen dat we soms even moeten ingrijpen tenslotte is Rex zijn kop even groot als Cleo haar hele lijfje! Cleo krijgt hypo allergeen voer en nu nog medicatie voor de operatie.

Update 15 mei: Gisterenavond hadden we Cleo een Calmivet gegeven zodat ze iets rustiger zou zijn en gelukkig konden we haar later die avond haar halsbandje omdoen. Vanmorgen om 6 uur op, Cleo was heel rustig, net of ze het aanvoelde, ik kon haar zo oppakken en ze liet zich zonder problemen in de hondentransporttas zetten. Ik was totaal verbaasd.

7 uur in de auto, op naar Auxerre, exact 8 uur bij de kliniek, deze wordt gerund door een dierenarts die voorheen bij onze eigen dierenarts werkte in Avallon. Hij is meer gespecialiseerd in poten dus vandaar dat we naar hem gingen.

We wilden haar geen roesje geven voor de röntgen foto dus eerst even zo proberen en weer konden we haar zonder bijten (wel met beetje plassen) op de tafel krijgen en houden.

De foto toonde niet wat we verwacht hadden! Ze zou 4 metalen plaatjes in haar pootje hebben maar ze had er eentje die met 5 schroeven vast zat.

Het metalen plaatje met de schroeven moet de gebroken botten aan elkaar vast zetten zodat de botten goed kunnen helen. De schroeven bij Cleo zaten helemaal scheef en los, vandaar dus ook dat haar pootje niet mooi recht is. Dr. Eric liet me een andere foto zien hoe zoiets eruit hoort te zien en daarmee was de operatie van Cleo echt broddelwerk. Arm meisje.

Ze kreeg gelijk een slaapprikje en Eric zou mij bellen als ik haar kon halen, aangezien de winkels pas tegen 9 uur opengaan, een beetje rondgehangen in de auto, daarna wat gewinkeld in de omgeving en om half 11 kreeg ik een telefoontje dat ik haar al mocht halen!

Met Cleo in zijn armen kwam hij aanlopen, en ze liet zich ook gewillig overpakken, in de auto heeft ze los op de achterbank gelegen. We hebben haar nog nooit zoveel kunnen aaien en knuffelen als vandaag!

De schroeven hebben we mee gekregen als souvenir. Ze heeft een drukverband om haar pootje, dat mag er met een dag of 4 af en dan over 14 dagen de hechtingen.

Ze heeft net al buiten gelopen, maar nu eind van de middag begint de verdoving uit te werken en heeft ze wel wat meer pijn.

We vertroetelen haar zoveel mogelijk en hopelijk voelt ze zich dan snel weer beter.


Update 10 april: Met Cleo gaat het goed, ze gaat kleine stapjes vooruit en hoewel ze nog steeds heel bang is, mogen we haar nu met  1 hand voorzichtig aaien. Twee handen zijn nog te eng en in huis oppakken lukt ook nog niet. Vaak schiet ze weg omdat ze dan toch bang is (denken we) om klappen te krijgen.  We merken wel dat ze ons meer gaat volgen zowel binnen als buiten en soms als ik op mijn hurken zit, voel  ik dat ze voorzichtig aan mij komt snuffelen. Buiten heeft ze het erg naar haar zin, ze rent over het veld en door het bos en is zelfs al een beetje aan het spelen met Saar. 


***
Gisterenmorgen (1 april) om 8 uur vertrokken, het was zondag dus heel stil op de weg. Om half 11 op het vliegveld. Bench en mijzelf ingecheckt, daarna door de strenge controle en wachten op het ‘boarden’.  Korte vlucht in klein toestel (en ik ben al zo’n held met vliegen), we kregen kopje thee met 2 koekjes haha.

Bij aankomst even op Roger gewacht (vriend Miranda) en daarna in het zonnig Barcelona (28 graden!) naar hun huis wat net buiten de stad lag achter de bergen, heel hoog!

Ik had Cleo niet eens in de gaten omdat ze echt heel klein is, en ik op de foto haar groter geschat had. Maar wat een lief kopje! Ze kwispelt en rent maar laat ze niet aanhalen.

Heerlijke lunch gehad en daarna moest Cleo de transport box in, dat was nog een hele uitdaging want ze laat zich dus niet aanraken. En je wilt zo’n beestje ook niet volledig in de stress jagen. Uiteindelijk kon ik haar aan haar tuigje grijpen en optillen waarbij ze wild om zich heen begon te bijten en alles liet lopen wat een hond kan laten lopen. Maar we hadden haar! Helaas schoot een van de riempjes van het tuigje los toen we haar in de box deden maar we besloten daar op het vliegveld pas naar te kijken omdat ze anders nog veel meer in de stress zou raken als ze er nu weer uit zou moeten.

Op het vliegveld hele aardige meneer die uitlegde (gelukkig dat Miranda en Roger erbij waren want ik spreek geen letter Spaans) dat ze door de douane heen moest en dan de box uit zou moeten en dat er maar 1 persoon mee mocht de douane in. Ze werd opgehaald en ondanks soubatten van onze kant mocht er maar 1 persoon mee, ze zou wel in een afgesloten kamer zijn en daarna zou ik haar pas weer zien in Parijs! We besloten dat Roger mee zou gaan omdat hij Spaans is en ook Cleo kent plus in een dierenopvang werkt waardoor hij weet hoe hij het honden moet omgaan.

Na 10 minuten gespannen wachten kwam hij weer uit de lift, ze had wel geplast maar het was goed gegaan en hij had ook haar tuigje weer vast kunnen maken.

Nu begon het wachten voor mij! Afscheid genomen van beiden lieverds die zo goed voor haar gezorgd hebben en op naar de terminal. Om half zeven zouden we boarden en om kwart over zes zag ik de bagagawagen aan komen rijden met haar in haar box. Wat zou ze bang zijn al die geluiden, autos, geuren. Ik zag haar heen en weer lopen in de box en het zweet brak me uit, wat als ze weet te ontsnappen?? Uiteindelijk tegen zeven uur kwam het vliegtuig aan en ik heb gewacht tot ik zag dat ze haar (voorzichtig) inlaadden en kennelijk heel goed vastzetten want ze waren een tijd bezig.

Aan boord nog even gevraagd of ze daar wel goed zat (ja het zekere voor het onzekere).

En toen weer 1,5 uur terug vliegen met kopje thee en 2 koekjes! Gelukkig had ik nog een broodje kaas gekocht (6 euro!).  Om kwart voor negen landden we op Orly, snel naar de bagageband en binnen 10 minuten stond ze erop! Ik was zooooo blij! Gelijk Miranda gesmst dat alles oke was en toen naar de auto en naar huis.

We waren om half 12 thuis, gek idee dat je “even” naar Barcelona bent gevlogen.

We besloten om haar in een grote bench te zetten, met zacht mandje, onderleggers, eten en drinken zodat ze rustig kon bijkomen en met de rest kon kennismaken. Ik heb haar ’s nachts niet gehoord maar om 7 uur hoorde ik een plasje kletteren en netjes op de onderlegger lag er ook een poepje. Haar bakje met eten was leeg.

Aan haar tuigje een lijn gedaan van 25 meter en naar buiten gelopen, ze kwam al snel ook naar buiten en begon het hele terrein te verkennen.  Ik liep achter haar aan met de lijn, ze liep langs het hek, door de boomgaard en toen heb ik de poort opengedaan en ben met de honden n aar het grote veld gelopen. Ze kwam heel vlot achter ons allen aan, naar het veld, het bos is, langs het hek, snuffelen en lopen. De lijn liet ik los achter haar hangen, zo liep ze een tijdje rond en toen ging ze zelf weer richting huis. Poort door en trap af en toen.... bleef de lijn hangen tussen de stukken steen, ze raakte in paniek en voor ik het los kon trekken (hoe snel kan iets muurvast zitten), schoot ze uit haar tuigje.

Gelijk de tussenpoort dichtgedaan zodat ze in elk geval niet van het achterterrein af kon. Afijn en toen begon er een tijd van Cleo in de gaten houden proberen haar te lokken, zachtjes richting huis te krijgen enz enz. Van alles geprobeerd, en ze kwam wel al naar me toe, pakte brokjes maar ik kon haar niet aanraken. Zelfs een heel blik Almo tonijn met een spoor naar de kattenkennel laten lopen maar slimmerdje ze ging tot de deur en echt niet de kattenkennel in (waar uiteraard toen geen katten zaten).

Uiteindelijk ging ze onder een boom liggenslapen, omdat het prachtig weer is, was het niet zo erg maar ja ze zou uiteindelijk natuurlijk wel naar binnen moeten. Truc bedacht met ham in bench en touwtje aan deur, alles ging goed, ze ging in de bench maar toen Fred aan het touwtje trok ging het deurtje niet goed dicht en weg was ze weer. Haar weer laten gaan, alle honden waren naar binnen (ivm de ham anders was die zo weg geweest) en verdorie loopt ze toch zelf naar de deur toe maar ja die was dicht ! Zij weer weg lopen, ik de deur open zetten en alle honden vlogen naar buiten. Terwijl ze de hele morgen prima met elkaar om gingen, snuffelen, zelfs beetje uitdagen renden ze nu opeens met zijn allen op haar af. Daar schrok ze enorm van en ze rende naar de trap naar het achterterrein en ging daar zitten.

Ik ben heel rustig op haar af gelopen en ze bleef zitten ! Op handen en voeten toen op de onderste tree, mm voor mm naar boven en ik mocht haar aaien en aanraken! Maar ik wist, ik krijg nu maar 1 kans dus ik moet haar absoluut goed kunnen beetpakken. Dus schuifel schuifel tot ik ook mijn andere hand op haar neer mocht leggen, eerst alleen maar geaaid en gepraat en langzaam gezorgd dat ik haar zo kon pakken.  Ik pak haar op, ze bijt gigantisch in de muis van mijn hand (die nu 2x zo dik is als normaal) maar ik had haar! Ze bleef daarna rustig zitten, naar binnen gelopen, mevrouw springt op mijn bed (natuurlijk buitendeur dicht) en ligt nu prinsesheerlijk te slapen tussen Tara en Moira in. Het is 16:00 uur, vanaf 9:00 bezig geweest met madame. En dan vragen mensen "en hoe breng jij je dag door?"

Wat een thriller....

Het is echt een uitdaging deze kleine dame! Maar ze straalt naast haar angst, ook ondeugd uit en is grappig genoeg dus eigenlijk nergens bang voor behalve voor mensen. Dat gaat goed komen!

Ze loopt wel soms te hinken maar is snel genoeg met haar geopereerde pootje. Over 15 dagen moeten de plaatjes eruit, dat wordt ook nog een apart verhaal om haar naar de d.a. te krijgen. Ze moet ook nog gesteriliseerd worden. Dus uw steun voor haar is heel welkom!