Djara
Geadopteerd juni 1999
Overleden september 2005
Het verhaal van Djara
Het verhaal van Djara
Bron: "Allochtone Viervoeters".
Djara, a Gran ‘Ol Dame
Juni 1999: ons hart is geraakt door het lot van de Galgo’s in Spanje en we mogen in ons gezinnetje (Fred, echtgenoot, Quincy, kruising uit asiel en poezenvolk Pooky, Sheba, Jason) Djara verwelkomen, net aangekomen in Nederland. Samen met een aantal andere gezinnen staan we te wachten op de aankomst van de auto’s uit Spanje.
De honden komen aan en worden losgelaten op het veldje. Sommigen zijn erg bang, iedereen mag zelf een hond uitkiezen wat leidt tot “uitverkoop” achtige taferelen. Wij staan verbaasd te kijken want we willen eerst alle honden eens in ons opnemen. Een hondje blijft staan, niemand heeft interesse in haar. Haar kopje hangt en ze is erg mager. Fred zegt gelijk “Dat is ze.”. We noemen haar Djara. In de auto gaat ze gelijk liggen slapen moe van de zware reis, de honden zijn ook licht verdoofd dus ze is nog niet helemaal bij.
Bij aankomst bij ons huis in Dongen, loopt mevrouw Quincy straal voorbij en wandelt regelrecht naar de bank, waar ze opspringt en bijna gelijk in slaap valt. De komende dagen zal ze daar niet vanaf komen tenzij het is om even te plassen buiten.
Ze is broodmager en heeft vele littekens en we willen niet weten wat ze mee heeft moeten maken. Naar de katten kijkt ze niet om en buiten loopt ze rustig aan de lijn met ons mee. Een paar weken later gaan we op vakantie naar Normandië en gelukkig mag ze mee, we hebben geboekt in een kasteel waar we in een dependance op de bovenste verdieping in een hoekkamertje worden gestopt. Het maakt ons niet uit, de honden zijn bij ons.
We wandelen veel en Djara is voorbeeldig, ze blaft niet, ze is zindelijk, rustig en vaak krijgen we te horen van mensen (als we uit eten gaan en de twee liggen onder tafel) als we weggaan ‘hé had u honden bij u?”. We zijn onder de indruk van dit ras en van dit meisje. Hoe oud ze is kunnen we alleen maar raden, 5? 6? Het kan ook ouder zijn. Djara is de rust zelfe tot ik een keer loop te wandelen en Quincy wordt aangevallen door een kruising Rottweiler, zonder te aarzelen en voordat ik het door heb springt ze ertussen en verdedigt Quincy met poot en tand. De Rottweiler druipt af en ik heb een nieuwe kant van haar ontdekt. Zelf lijkt ze het niet bijzonder te vinden want even later is ze weer stil als altijd. Het verbaast me want ze toont verder geen bijzondere aanhankelijkheid naar Quincy.
Een ding doet Djara niet en dat is spelen, wat voor speeltjes we ook aandragen, ze kijkt er niet naar. Quincy heeft maar één soort speeltje en dat zijn balletjes, daar kan je hem gek mee krijgen maar echt sociaal met andere honden is hij ook niet. Dus haar uitdagen daar is geen sprake van. Als we haar voor de eerste keer loslaten zien we pas waarom er met deze honden gerend wordt. Ze rent rondjes en gaat zo hard dat we er kippenvel van krijgen. Weglopen doet ze niet, waar we haar ook loslaten, ze houdt ons altijd in de gaten.
In de loop der jaren zal zij niet veranderen, we kunnen haar nog altijd loslaten, ze is nog nooit weggelopen, ze is rustig, kalm en houdt niet van spelen. Ze is niet overmatig blij als je thuiskomt, als ze twee keer met haar staart zwiept is dat voor haar doen gelijk aan “JOEPIE!”. Alle nieuwe huisgenoten, pleeghonden en visitehonden worden getolereerd zolang ze haar maar met rust laten.
December 2005: ons oude meisje begint echt oud te worden, ze heeft al veel meegemaakt, er zijn poezen doodgegaan, er zijn poezen bijgekomen, van Quincy hebben we afscheid moeten nemen en er zijn veel honden bijgekomen. Maar zij bleef en blijft altijd de baas in huis. Elke hond werd al snel duidelijk gemaakt dat er met haar niet te sollen viel, en als je “mij met rust laat, dan laat ik jou ook met rust”. Ze accepteert iedereen maar er heeft nooit een vriendje of vriendinnetje voor haar bijgezeten jammer genoeg.
De “mannen” in huis kunnen denken wat ze willen maar Djara is de “Gran ‘Ol Dame”; voor haar gaan ze opzij en zij doet waar ze zelf zin in heeft.
Spelen heeft ze dus nooit gedaan, al spelen alle andere honden met elkaar of met pluche beesten, je kan haar er niet wild mee krijgen. Je kan er sowieso niet wild krijgen, het is een koude kikker, van alle honden die we hadden (pleeghonden inclu) en hebben is zij de minst aanhankelijke. Bij je liggen? Hoogst zelden, een keer per jaar ofzo. Als Fred in Frankrijk is komt ze nu wel eens een enkele keer bij hem op de stoel zitten. Zelf knuffelen? Als ze naar je toekomt en haar staart zwiept een beetje dan weet je dat ze wil knuffelen en dat duurt dan een halve minuut maar pak haar vooral niet te vast.
Ze zal nooit bij een andere hond gaan liggen en geen andere hond gaat bij haar liggen op 2 uitzonderingen na: Xailor, de kleine kale ligt vaak en graag bij haar, hij mag ook helemaal tegen haar aankruipen en de laatste tijd gebeurt het nogal eens dat ze in de mand gaat liggen waar Manu al in ligt, het is een grote mand dus ze hebben de ruimte en dan liggen ze daar met zijn drie: Djara, Manu en Xailor.
Buiten loopt ze nog altijd los, ze is in al die jaren nog nooit weggelopen, zelfs niet uit het zicht, ze gaat lekker haar eigen gangetje. In de tuin kuiert ze een beetje rond, overal snuffelen en als ze de kans krijgt poep vreten.
Ze is een paar jaar geleden een keer geopereerd toen bleek dat haar sterilisatie niet goed was gegaan en ze schijnzwanger was, tijdens de operatie bleek ze ook nog eens een baarmoederontsteking te hebben. Ze kwam heel moeilijk uit de narcose en even waren we bang haar kwijt te raken (ondanks dat onze dierenarts de juiste narcose gebruikte.) Het is een harde tante die gerust zonder verdoving zich laat hechten maar de boel bij elkaar gilt als ze je met de nagelknipper ziet aankomen.
Ze is inmiddels positief bevonden op de ziekte van Cuching, dezelfde ziekte waaraan Quincy overleden is (het is niet besmettelijk maar komt wel vaker voor bij oudere honden). Ze is brood- en broodmager en het is ons een wonder dat ze nog kan bewegen, haar huid is zo dun dat er regelmatig ‘gaten invallen’ oftewel spontaan springt de huid dan open. Meestal kleine wondjes, de afgelopen keer een grote wond van 15x15 cm.
Op naar de dierenarts in Avallon die haar, voor ik er erg in had een spuit gaf waar ze onder zeil van ging, van speciale narcose voor Greyhounds had hij nog nooit gehoord en weer vreesde ik haar kwijt te raken. Weer kreeg ze een spuitje en heel langzaam kwam ze weer bij, Haar wond moest iedere dag worden schoongemaakt, wat geen sinecure is, in je eentje. De elastoplast zat vast aan de huid en hoe voorzichtig ik het ook deed, ik trok weer een stuk huid los op een andere plek. Dat was geen doen, dankzij adviezen van onze oude dierenarts Marinus Verhagen en de tip van goudsbloemzalf van onze vriendin Hetty, en veel geduld is de wond nu bijna zo goed als dicht.
Djara mag nog lang bij ons blijven maar ik knijp mijn handen dicht met elke dag, toch gaat ze gewoon haar eigen weg, ze loopt in de tuin op haar dooie akkertje en zelfs met de sneeuw van de afgelopen weken, liep ze in haar jasje lekker te struinen terwijl de rest al bij de deur stond te bibberen. Ze vindt het wel fijn als ik ’s avonds een dekentje over haar heen leg maar als enige van alle honden kruipt ze niet op bed. Ze ligt ook niet veel meer op de banken of stoelen maar het liefst in een warme mand bij de verwarming of voor de open haard. Omdat ze nu zo mager is en het koud is heeft ze permanent een warm fleece vestje aan en voor buiten een dikke gevoerde jas. Ze vindt het allemaal wel best.
Een passie heeft ze wel: eten en dat komt door haar ziekte. Het maakt niet uit wat het is, ze schrokt het naar binnen het liefst met je vingers erbij.
Dankzij Djara zijn we verslingerd geraakt aan dit ras en het lot van de Galgo in Spanje, het is een ouwe taaie en als ze over de regenboogbrug gaat dan zullen we haar zeker nooit vergeten.
September 2006
Bij het laatste bezoek aan de dierenarts kreeg Djara, die al geruime tijd ziek was en steeds magerder werd, nieuwe medicijnen. Hoewel we wel wisten dat ze waarschijnlijk geen maanden meer zou hebben, knapte ze van de nieuwe medicijnen duidelijk op. Ze wandelde soms wel 20 minuten door de tuin in haar up en werd ook weer wat meer attent op dingen.
Vorige week woensdag avond echter wilde ze niet eten, en eten was juist altijd hetgeen wat ze met veel liefde deed en waar ze altijd zin in had. Ik merkte dat ze moeite had met opstaan en met lopen en mijn hart sloeg over. Woensdag nacht wilde ze haar mandje uit maar kon niet overeind komen dus ik heb haar naar beneden gedragen en buiten neergezet, daar deed ze een plasje waarna ik haar weer mee naar boven nam.
Omdat ik me erg veel zorgen maakte heb ik haar op bed neergelegd naast me, iets wat ze normaal gesproken nooit wilde maar nu bleef ze liggen. Donderdagmorgen was haar situatie verergerd en ik heb Fred in NL gebeld. Ze wilde niet meer eten of drinken en opstaan kon ze al helemaal niet meer, eenmaal in de tuin getild, wankelde ze nog wel een beetje rond maar ik had de indruk dat ze niet echt meer wist waar ze was en waarom.
Fred besloot om direct naar Frankrijk te komen want we voelden dat Djara op was en haar besluit had genomen. In de loop van de dag ging ze verder achteruit, ’s avonds lag ze op de bank en was nog nauwelijks bij kennis, haar kopje kon ze niet meer optillen. Toen Fred om 10 uur ’s avonds arriveerde schrok hij enorm, ondanks mijn verhalen hoe slecht ze was. ’s Nacht ben ik beneden blijven slapen met haar dicht naast me, mijn hand bij haar hart zodat ik haar kon voelen ademen. Ergens na 2 uur moet ik toch in slaap gevallen zijn en toen ik om half 4 wakker schrok had ze ons verlaten.
Het verdriet was groot, al was ze oud en ziek, maar we waren erg dankbaar dat ze gewacht heeft tot Fred er was en dat ze uit zichzelf rustig is ingeslapen.
We hebben Quincy en de poezen die overleden zijn ook laten cremeren en thuis laten komen in een mooie urn dus dit wilden we ook met onze Djara. In het (franse dieren) blad 3 million amis had ik al eens een advertentie zien staan dus maar gebeld of we haar konden laten cremeren of dit ook individueel kon. Dat was bij hen geen probleem integendeel zij deden / doen alleen individuele crematies. Vrijdag konden we haar gelijk komen brengen.
Pa en ma wilden op de andere honden passen, we hadden Djara in haar mandje gelegd en lieten eerst alle andere honden afscheid nemen, dit is voor het verwerkingsproces van hen belangrijk.
Het crematorium bevindt zich vlakbij Chalone sur Saone, ong 1,5 uur rijden, het is makkelijk te vinden en ligt tegenover het grote kerkhof van de plaats zelf. Het is een klein gebouwtje met hiervoor een urnen muur. We werden bijzonder vriendelijk verwelkomd door de eigenaar Philippe Pussey die met ontroerende betrokkenheid Djara aaide en vroeg hoe het gegaan was.
Daarna mochten we (als we dat wilden) helpen haar in de oven te leggen, Fred had hier wat moeite mee maar ik wilde dit toch zelf doen. Voorzichtig en met groot respect legde Philippe haar met mijn hulp neer en legde precies uit wat er ging gebeuren. We mochten wachten maar natuurlijk was het ook mogelijk om later terug te komen. We besloten te wachten, het zou ongeveer een uur duren.
Er kon voor haar as gekozen worden uit een groot aantal urnen, deze worden door een bevriende keramist gemaakt en zijn uniek, iedere urn is anders. We kozen er een uit die wij bij haar vonden passen. Na ruim een uur was het gebeurd en kregen we een urn mee. Ze is weer thuis….
We zullen Djara nooit vergeten, zij heeft zoveel voor ons betekend….
Bron: "Allochtone Viervoeters".
Djara, a Gran ‘Ol Dame
Juni 1999: ons hart is geraakt door het lot van de Galgo’s in Spanje en we mogen in ons gezinnetje (Fred, echtgenoot, Quincy, kruising uit asiel en poezenvolk Pooky, Sheba, Jason) Djara verwelkomen, net aangekomen in Nederland. Samen met een aantal andere gezinnen staan we te wachten op de aankomst van de auto’s uit Spanje.
De honden komen aan en worden losgelaten op het veldje. Sommigen zijn erg bang, iedereen mag zelf een hond uitkiezen wat leidt tot “uitverkoop” achtige taferelen. Wij staan verbaasd te kijken want we willen eerst alle honden eens in ons opnemen. Een hondje blijft staan, niemand heeft interesse in haar. Haar kopje hangt en ze is erg mager. Fred zegt gelijk “Dat is ze.”. We noemen haar Djara. In de auto gaat ze gelijk liggen slapen moe van de zware reis, de honden zijn ook licht verdoofd dus ze is nog niet helemaal bij.
Bij aankomst bij ons huis in Dongen, loopt mevrouw Quincy straal voorbij en wandelt regelrecht naar de bank, waar ze opspringt en bijna gelijk in slaap valt. De komende dagen zal ze daar niet vanaf komen tenzij het is om even te plassen buiten.
Ze is broodmager en heeft vele littekens en we willen niet weten wat ze mee heeft moeten maken. Naar de katten kijkt ze niet om en buiten loopt ze rustig aan de lijn met ons mee. Een paar weken later gaan we op vakantie naar Normandië en gelukkig mag ze mee, we hebben geboekt in een kasteel waar we in een dependance op de bovenste verdieping in een hoekkamertje worden gestopt. Het maakt ons niet uit, de honden zijn bij ons.
We wandelen veel en Djara is voorbeeldig, ze blaft niet, ze is zindelijk, rustig en vaak krijgen we te horen van mensen (als we uit eten gaan en de twee liggen onder tafel) als we weggaan ‘hé had u honden bij u?”. We zijn onder de indruk van dit ras en van dit meisje. Hoe oud ze is kunnen we alleen maar raden, 5? 6? Het kan ook ouder zijn. Djara is de rust zelfe tot ik een keer loop te wandelen en Quincy wordt aangevallen door een kruising Rottweiler, zonder te aarzelen en voordat ik het door heb springt ze ertussen en verdedigt Quincy met poot en tand. De Rottweiler druipt af en ik heb een nieuwe kant van haar ontdekt. Zelf lijkt ze het niet bijzonder te vinden want even later is ze weer stil als altijd. Het verbaast me want ze toont verder geen bijzondere aanhankelijkheid naar Quincy.
Een ding doet Djara niet en dat is spelen, wat voor speeltjes we ook aandragen, ze kijkt er niet naar. Quincy heeft maar één soort speeltje en dat zijn balletjes, daar kan je hem gek mee krijgen maar echt sociaal met andere honden is hij ook niet. Dus haar uitdagen daar is geen sprake van. Als we haar voor de eerste keer loslaten zien we pas waarom er met deze honden gerend wordt. Ze rent rondjes en gaat zo hard dat we er kippenvel van krijgen. Weglopen doet ze niet, waar we haar ook loslaten, ze houdt ons altijd in de gaten.
In de loop der jaren zal zij niet veranderen, we kunnen haar nog altijd loslaten, ze is nog nooit weggelopen, ze is rustig, kalm en houdt niet van spelen. Ze is niet overmatig blij als je thuiskomt, als ze twee keer met haar staart zwiept is dat voor haar doen gelijk aan “JOEPIE!”. Alle nieuwe huisgenoten, pleeghonden en visitehonden worden getolereerd zolang ze haar maar met rust laten.
December 2005: ons oude meisje begint echt oud te worden, ze heeft al veel meegemaakt, er zijn poezen doodgegaan, er zijn poezen bijgekomen, van Quincy hebben we afscheid moeten nemen en er zijn veel honden bijgekomen. Maar zij bleef en blijft altijd de baas in huis. Elke hond werd al snel duidelijk gemaakt dat er met haar niet te sollen viel, en als je “mij met rust laat, dan laat ik jou ook met rust”. Ze accepteert iedereen maar er heeft nooit een vriendje of vriendinnetje voor haar bijgezeten jammer genoeg.
De “mannen” in huis kunnen denken wat ze willen maar Djara is de “Gran ‘Ol Dame”; voor haar gaan ze opzij en zij doet waar ze zelf zin in heeft.
Spelen heeft ze dus nooit gedaan, al spelen alle andere honden met elkaar of met pluche beesten, je kan haar er niet wild mee krijgen. Je kan er sowieso niet wild krijgen, het is een koude kikker, van alle honden die we hadden (pleeghonden inclu) en hebben is zij de minst aanhankelijke. Bij je liggen? Hoogst zelden, een keer per jaar ofzo. Als Fred in Frankrijk is komt ze nu wel eens een enkele keer bij hem op de stoel zitten. Zelf knuffelen? Als ze naar je toekomt en haar staart zwiept een beetje dan weet je dat ze wil knuffelen en dat duurt dan een halve minuut maar pak haar vooral niet te vast.
Ze zal nooit bij een andere hond gaan liggen en geen andere hond gaat bij haar liggen op 2 uitzonderingen na: Xailor, de kleine kale ligt vaak en graag bij haar, hij mag ook helemaal tegen haar aankruipen en de laatste tijd gebeurt het nogal eens dat ze in de mand gaat liggen waar Manu al in ligt, het is een grote mand dus ze hebben de ruimte en dan liggen ze daar met zijn drie: Djara, Manu en Xailor.
Buiten loopt ze nog altijd los, ze is in al die jaren nog nooit weggelopen, zelfs niet uit het zicht, ze gaat lekker haar eigen gangetje. In de tuin kuiert ze een beetje rond, overal snuffelen en als ze de kans krijgt poep vreten.
Ze is een paar jaar geleden een keer geopereerd toen bleek dat haar sterilisatie niet goed was gegaan en ze schijnzwanger was, tijdens de operatie bleek ze ook nog eens een baarmoederontsteking te hebben. Ze kwam heel moeilijk uit de narcose en even waren we bang haar kwijt te raken (ondanks dat onze dierenarts de juiste narcose gebruikte.) Het is een harde tante die gerust zonder verdoving zich laat hechten maar de boel bij elkaar gilt als ze je met de nagelknipper ziet aankomen.
Ze is inmiddels positief bevonden op de ziekte van Cuching, dezelfde ziekte waaraan Quincy overleden is (het is niet besmettelijk maar komt wel vaker voor bij oudere honden). Ze is brood- en broodmager en het is ons een wonder dat ze nog kan bewegen, haar huid is zo dun dat er regelmatig ‘gaten invallen’ oftewel spontaan springt de huid dan open. Meestal kleine wondjes, de afgelopen keer een grote wond van 15x15 cm.
Op naar de dierenarts in Avallon die haar, voor ik er erg in had een spuit gaf waar ze onder zeil van ging, van speciale narcose voor Greyhounds had hij nog nooit gehoord en weer vreesde ik haar kwijt te raken. Weer kreeg ze een spuitje en heel langzaam kwam ze weer bij, Haar wond moest iedere dag worden schoongemaakt, wat geen sinecure is, in je eentje. De elastoplast zat vast aan de huid en hoe voorzichtig ik het ook deed, ik trok weer een stuk huid los op een andere plek. Dat was geen doen, dankzij adviezen van onze oude dierenarts Marinus Verhagen en de tip van goudsbloemzalf van onze vriendin Hetty, en veel geduld is de wond nu bijna zo goed als dicht.
Djara mag nog lang bij ons blijven maar ik knijp mijn handen dicht met elke dag, toch gaat ze gewoon haar eigen weg, ze loopt in de tuin op haar dooie akkertje en zelfs met de sneeuw van de afgelopen weken, liep ze in haar jasje lekker te struinen terwijl de rest al bij de deur stond te bibberen. Ze vindt het wel fijn als ik ’s avonds een dekentje over haar heen leg maar als enige van alle honden kruipt ze niet op bed. Ze ligt ook niet veel meer op de banken of stoelen maar het liefst in een warme mand bij de verwarming of voor de open haard. Omdat ze nu zo mager is en het koud is heeft ze permanent een warm fleece vestje aan en voor buiten een dikke gevoerde jas. Ze vindt het allemaal wel best.
Een passie heeft ze wel: eten en dat komt door haar ziekte. Het maakt niet uit wat het is, ze schrokt het naar binnen het liefst met je vingers erbij.
Dankzij Djara zijn we verslingerd geraakt aan dit ras en het lot van de Galgo in Spanje, het is een ouwe taaie en als ze over de regenboogbrug gaat dan zullen we haar zeker nooit vergeten.
September 2006
Bij het laatste bezoek aan de dierenarts kreeg Djara, die al geruime tijd ziek was en steeds magerder werd, nieuwe medicijnen. Hoewel we wel wisten dat ze waarschijnlijk geen maanden meer zou hebben, knapte ze van de nieuwe medicijnen duidelijk op. Ze wandelde soms wel 20 minuten door de tuin in haar up en werd ook weer wat meer attent op dingen.
Vorige week woensdag avond echter wilde ze niet eten, en eten was juist altijd hetgeen wat ze met veel liefde deed en waar ze altijd zin in had. Ik merkte dat ze moeite had met opstaan en met lopen en mijn hart sloeg over. Woensdag nacht wilde ze haar mandje uit maar kon niet overeind komen dus ik heb haar naar beneden gedragen en buiten neergezet, daar deed ze een plasje waarna ik haar weer mee naar boven nam.
Omdat ik me erg veel zorgen maakte heb ik haar op bed neergelegd naast me, iets wat ze normaal gesproken nooit wilde maar nu bleef ze liggen. Donderdagmorgen was haar situatie verergerd en ik heb Fred in NL gebeld. Ze wilde niet meer eten of drinken en opstaan kon ze al helemaal niet meer, eenmaal in de tuin getild, wankelde ze nog wel een beetje rond maar ik had de indruk dat ze niet echt meer wist waar ze was en waarom.
Fred besloot om direct naar Frankrijk te komen want we voelden dat Djara op was en haar besluit had genomen. In de loop van de dag ging ze verder achteruit, ’s avonds lag ze op de bank en was nog nauwelijks bij kennis, haar kopje kon ze niet meer optillen. Toen Fred om 10 uur ’s avonds arriveerde schrok hij enorm, ondanks mijn verhalen hoe slecht ze was. ’s Nacht ben ik beneden blijven slapen met haar dicht naast me, mijn hand bij haar hart zodat ik haar kon voelen ademen. Ergens na 2 uur moet ik toch in slaap gevallen zijn en toen ik om half 4 wakker schrok had ze ons verlaten.
Het verdriet was groot, al was ze oud en ziek, maar we waren erg dankbaar dat ze gewacht heeft tot Fred er was en dat ze uit zichzelf rustig is ingeslapen.
We hebben Quincy en de poezen die overleden zijn ook laten cremeren en thuis laten komen in een mooie urn dus dit wilden we ook met onze Djara. In het (franse dieren) blad 3 million amis had ik al eens een advertentie zien staan dus maar gebeld of we haar konden laten cremeren of dit ook individueel kon. Dat was bij hen geen probleem integendeel zij deden / doen alleen individuele crematies. Vrijdag konden we haar gelijk komen brengen.
Pa en ma wilden op de andere honden passen, we hadden Djara in haar mandje gelegd en lieten eerst alle andere honden afscheid nemen, dit is voor het verwerkingsproces van hen belangrijk.
Het crematorium bevindt zich vlakbij Chalone sur Saone, ong 1,5 uur rijden, het is makkelijk te vinden en ligt tegenover het grote kerkhof van de plaats zelf. Het is een klein gebouwtje met hiervoor een urnen muur. We werden bijzonder vriendelijk verwelkomd door de eigenaar Philippe Pussey die met ontroerende betrokkenheid Djara aaide en vroeg hoe het gegaan was.
Daarna mochten we (als we dat wilden) helpen haar in de oven te leggen, Fred had hier wat moeite mee maar ik wilde dit toch zelf doen. Voorzichtig en met groot respect legde Philippe haar met mijn hulp neer en legde precies uit wat er ging gebeuren. We mochten wachten maar natuurlijk was het ook mogelijk om later terug te komen. We besloten te wachten, het zou ongeveer een uur duren.
Er kon voor haar as gekozen worden uit een groot aantal urnen, deze worden door een bevriende keramist gemaakt en zijn uniek, iedere urn is anders. We kozen er een uit die wij bij haar vonden passen. Na ruim een uur was het gebeurd en kregen we een urn mee. Ze is weer thuis….
We zullen Djara nooit vergeten, zij heeft zoveel voor ons betekend….
