Simba
Geadopteerd 2003
Overleden mei 2009
Het verhaal van Simba
Bron: boek Allochtone Viervoeters van Betty Heideman
Als je al 5 honden hebt en in een gewoon woonhuis woont met een kleine tuin in een gewone woonwijk dan neem je er geen zesde hond bij. Althans dat was niet de bedoeling. Een pleeghond, dat wel, een hond opvangen, socialiseren, opknappen en dan een goed huis ervoor zoeken.
Het is 2003 als ik op internet in een van de asielen in Spanje Simba zie zitten, volgens het verhaal was hij al oud, zeker 12 jaar en zat hij al 7 jaar in het opvangcentrum. Zo mag een dier niet eindigen vonden wij en we zouden hem tijdelijk bij ons in huis halen. Via een Spaanse organisatie met wie we goede contacten hadden geregeld dat hij alle entingen zou krijgen en hij kon meerijden met een kennis die vaker voor ons een hond meenam. Fred zou hem gaan ophalen in Antwerpen waar de kennis woonde.
Op het moment dat Fred ons huis binnenkwam met aan de lijn een grote rode Greyhound waren we allebei verkocht, maar we zeiden dit niet tegen elkaar want 5 was het maximum, dat was de afspraak.
Simba (die eerst Turco heette maar dat leek ons niet zo’n geslaagde naam om op straat te gaan staan roepen) brak ons hart toen we hem goed bekeken. Zijn hele kop zat in elkaar, een deel van zijn schedel was gedeukt, hij miste een oog, een neusgat zat dicht maar het ergste was wel dat zijn onderkaak volledig scheef stond. We schrokken, we hadden al heel wat leed gezien maar dit was een van de ergere gevallen. Simba zelf was gelijk thuis, wat een lieve hond. Gelijk zindelijk, netjes aan de lijn, lief, keek niet naar de katten, was niet onder de indruk van de andere honden en heel erg blij met knuffeltjes. Wat een verschil met de probleemgevallen die we tot dan toe hadden gehad.
Simba moest nog wel gecastreerd worden en we vroegen of er gelijk een foto van zijn kaak gemaakt kon worden. Bij de dierenarts waren ze allemaal helemaal verliefd op hem, wat een lieve hond. De rontgenfoto toonde dat zijn onderkaak doormidden gebroken was geweest en waarschijnlijk uit zichzelf weer aan elkaar gegroeid. De kaakgewrichen waren goed en de dierenarts adviseerde om er niets aan te doen. Zijn tanden waren (en zijn) erg slecht maar zolang hij er geen last van had ook niets aan doen. Tijdens de operatie was er nog wel een andere verrassing ontdekt........... er kwam een kogeltje uit zijn lies. Arm beest.
Simba herstelt voorspoedig en wordt een boegbeeld voor de Spaanse hond. Hij gaat overal mee naar toe, naar wandelingen, naar beurzen en steelt iedere keer opnieuw mensen hun hart. Het is een kanjer. Als mensen vragen of hij geadopteerd kan worden, houden we de boot af met de smoes dat hij nog moet bijkomen.
Samen met een vriendin ga ik naar een weekend workshop “communiceren met dieren”, Simba mag mee en ook weer steelt hij de show. Mensen zijn ontroerd en hij vindt het allemaal prima. Je mag een vraag stellen aan je hond en de mede cursisten zullen dan “voelen” wat de hond antwoordt. Ik wil weten naar wat voor soort gezin hij wil, met kinderen, met andere honden. Wat er hierna gebeurt is niet te beschrijven, iedereen is stil om de vraag aan Simba te stellen en opeens beginnen sommige mensen te huilen. Langzaam komen de antwoorden, ‘hij wil bij jou blijven’, ‘hij wil niet weg’, ‘hij heeft zoveel meegemaakt, hij is nu gelukkig’. Ik barst zelf ook in tranen uit. Ik omhels hem en beloof hem dat hij bij ons mag blijven.
Als ik ’s avonds thuiskom vertel ik het aan Fred, die allang besloten had dat Simba niet weg ging en we proosten op onze zesde hond.
Op een dag zie ik een bobbeltje op Simba zijn borst, het is niet zo groot en ik zie er nog geen kwaad in. Het bobbeltje wordt groter, het is te bewegen dus ik denk aan een vethoopje. Als ik denk nu wordt het toch wel erg groot, ik ga naar de dokter, barst het spontaan open en komt er een kogeltje uit. ........ We zijn geschokt, arm beest, na al die tijd.
Simba is en blijft de goedheid zelve, we hebben geen idee hoe oud hij is, hij kan vreselijk gek doen en springen, we geloven niet dat hij al 12 is. Eerder 9 of 10 misschien.
In Frankrijk is het voor hem de hemel, hij blijkt gek op water te zijn en gaat daar rustig in liggen als hij het rennen zat is. Hij heeft er een nieuw vriendinnetje bij: Gaija de kleine podenco die het geweldig vindt om hem uit te dagen als hij ligt te slapen. Ze heeft een speciaal huiltje voor hem waarbij haar hele kont heen en weer zwaait. Ik lig elke keer in een deuk als ik het zie. Soms doet Simba alsof hij het niet door heeft en dan blijft ze doorgaan maar soms gaat hij heel gevaarlijk grommen en dan heeft ze beet. Ze is niet onder de indruk en blijft net zolang hem verleiden tot hij opstaat en met haar speelt.
Simba is de makkelijkste hond die ik ken, hij is sociaal met andere honden, hij is gek op mensen, nergens bang voor (ondanks het gruwelijke wat hij meegemaakt moet hebben), hij is lief, rustig en onze grote kanjer. Elke avond als ik eten kook komt hij de keuken in en wil hij knuffelen, als een kat duwt hij dan zijn kop tegen me aan, dit duurt een paar minuten en dan is het weer goed. Simba slaapt het liefste op zijn rug met zijn poten de lucht in, een klassieke Greyhound houding.
Januari 2008 Simba slaapt voornamelijk heel veel, mee wandelen wil hij wel dan gaat hij gek lopen rennen maar naar buiten op ons eigen terrein hoeft voor hem niet zo nodig. We vragen ons af hoe oud hij toch zal zijn want inmiddels is hij 4 jaar bij ons en als hij 12 geweest zou zijn toen we hem kregen zou hij nu 16 zijn…… we koesteren in elk geval elke dag met hem.
Mei 2009 Simba is niet in zijn hum, bij de dierenarts krijgt hij injecties en medicijnen en zowaar hij knapt weer wat op. We gaan lekker wandelen en hij neemt zelfs een bad. Zondagavond 5 mei wordt hij slecht, hij ademt zwaar en het gaat niet zo goed met hem. Als ik hem s avonds om 10 uur naar buiten laat met de rest, blijft hij lang weg, ik ga hem zoeken en hij ligt in het natte gras. Met veel moeite krijg ik hem naar binnen, ik slaap die nacht bij hem. De volgende morgen is hij stervende, ik zie het in zijn ogen, en zijn energie verlaat hem. Zijn lichaam is er nog, maar hij heeft al afscheid genomen. We gaan naar de dierenarts die hem zijn laatste spuitje geeft. Simba, onze beer is niet meer.
Niet lang na zijn overlijden komt Simba in een droom gedag zeggen, ik ruik hem, ik voel zijn warme lichaam als ik mijn armen om hem heen sla. Ik weet dat hij mij komt vertellen dat het goed is.
Vanaf dat moment is Simba altijd bij me, als ik op reis ben, als we afscheid nemen van een ander hondje. Hij ligt erbij en zorgt dat het goed gaat. Hij is een lichthond geworden. Hij is bij Guusje wanneer ze zo ziek is, hij is bij mij wanneer ik verdrietig ben.
Maar oh wat mis ik hem nog elke dag.
