Vaarwel Sisqo 29-10-2012
Na een leven van vechten tegen zichzelf en de wereld hebben we vandaag afscheid genomen van onze lieve Sisqo.
Sisqo mocht niet oud worden, hij was 12 ½ maar iets in ons wist dat hij nooit een hoge leeftijd zou bereiken. De laatste weken werd duidelijk dat hij steeds slechter ging lopen door de artrose in zijn schouders en de spondylose. Hij vermagerde en had pijn ondanks de pijnstillers.
Sisqo kwam zwaar beschadigd met zes maanden bij ons, niet gesocialiseerd, lichamelijk en geestelijk mishandeld en niet klaar voor de wereld. Zijn mooiste tijd was in Frankrijk toen kleine Saar erbij kwam, in die periode bloeide hij op en zijn we ervan overtuigd dat hij gelukkig was. Hoeveel hij was gegroeid bleek vorig jaar toen hij mee is geweest naar Nederland en bij workshops aanwezig was.
De herinneringen zijn er volop: de eerste keer los en gelijk er vandoor en na 20 minuten onder het bloed terugkomen (niet van zichzelf) toen wisten we dat het een killer zou kunnen zijn. Of de keer dat Simba ons kwijt was (we zagen hem wel maar hij ons niet) en we tegen Sisqo zeiden “ga Simba halen” en hij regelrecht naar Simba rende en hem mee terug nam.
In Holland was Anne zijn hondenvriendin, we weten zeker dat zij elkaar nu over der egenboog brug begroeten. Sisqo was geen mensen en geen honden dier, maar voor mijn moeder en voor mijn beste vriendin Syl (vrouwtje van Anne), maakte hij een uitzondering, hij trok dan zijn lippen op in een grijns en ging kwispelend naar ze toe.
Toen kleine Saar kwam wilde hij er eerst niets van weten maar Saar wist hem om haar pootje te winden en zo leerde hij zelfs spelen al begreep hij het spelletje nooit helemaal goed. Toch hebben we hem nooit zo vrij en blij gezien als in die periode.
Sisqo had een afkeer voor zieke en gehandicapte honden, die moesten bij hem uit de buurt blijven. En zelfs de katten waar hij mee was opgegroeid kon hij niet dichtbij verdragen. Zijn “eigen ruimte” was heel groot en de enige die hij daarin toestond was Gaija, de kleine podenco waar hij nooit lelijk tegen heeft gedaan.
Met de jaren werd hij milder naar mensen toe, hij kwam vaker zelf gedag zeggen en mensen konden hem aanhalen. Een enorme aanhankelijke hond is hij nooit geweest voor anderen, voor ons wel want we wisten precies wanneer hij behoefte had aan onze liefde.
Sisqo vasthouden was niet mogelijk, en doktersbezoeken een ramp, de angst om vastgezet en mishandeld te worden is er nooit helemaal uitgegaan.
Lieve Sisqo, we kunnen een boek over je schrijven en dat boek eindigt vandaag. We zijn dankbaar dat je bij ons mocht zijn, dat we van jou geleerd hebben om geduld te hebben, om niets te “moeten” en om te wachten tot een hond zelf komt. We zijn dankbaar dat we je liefde hebben mogen geven, vrijheid en een stukje geluk.
Ren nu vrij Sis en geef de anderen een knuffel, we weten dat jullie op ons wachten…
Fred & Betty en de Djimba beestjes.
Sisqo mocht niet oud worden, hij was 12 ½ maar iets in ons wist dat hij nooit een hoge leeftijd zou bereiken. De laatste weken werd duidelijk dat hij steeds slechter ging lopen door de artrose in zijn schouders en de spondylose. Hij vermagerde en had pijn ondanks de pijnstillers.
Sisqo kwam zwaar beschadigd met zes maanden bij ons, niet gesocialiseerd, lichamelijk en geestelijk mishandeld en niet klaar voor de wereld. Zijn mooiste tijd was in Frankrijk toen kleine Saar erbij kwam, in die periode bloeide hij op en zijn we ervan overtuigd dat hij gelukkig was. Hoeveel hij was gegroeid bleek vorig jaar toen hij mee is geweest naar Nederland en bij workshops aanwezig was.
De herinneringen zijn er volop: de eerste keer los en gelijk er vandoor en na 20 minuten onder het bloed terugkomen (niet van zichzelf) toen wisten we dat het een killer zou kunnen zijn. Of de keer dat Simba ons kwijt was (we zagen hem wel maar hij ons niet) en we tegen Sisqo zeiden “ga Simba halen” en hij regelrecht naar Simba rende en hem mee terug nam.
In Holland was Anne zijn hondenvriendin, we weten zeker dat zij elkaar nu over der egenboog brug begroeten. Sisqo was geen mensen en geen honden dier, maar voor mijn moeder en voor mijn beste vriendin Syl (vrouwtje van Anne), maakte hij een uitzondering, hij trok dan zijn lippen op in een grijns en ging kwispelend naar ze toe.
Toen kleine Saar kwam wilde hij er eerst niets van weten maar Saar wist hem om haar pootje te winden en zo leerde hij zelfs spelen al begreep hij het spelletje nooit helemaal goed. Toch hebben we hem nooit zo vrij en blij gezien als in die periode.
Sisqo had een afkeer voor zieke en gehandicapte honden, die moesten bij hem uit de buurt blijven. En zelfs de katten waar hij mee was opgegroeid kon hij niet dichtbij verdragen. Zijn “eigen ruimte” was heel groot en de enige die hij daarin toestond was Gaija, de kleine podenco waar hij nooit lelijk tegen heeft gedaan.
Met de jaren werd hij milder naar mensen toe, hij kwam vaker zelf gedag zeggen en mensen konden hem aanhalen. Een enorme aanhankelijke hond is hij nooit geweest voor anderen, voor ons wel want we wisten precies wanneer hij behoefte had aan onze liefde.
Sisqo vasthouden was niet mogelijk, en doktersbezoeken een ramp, de angst om vastgezet en mishandeld te worden is er nooit helemaal uitgegaan.
Lieve Sisqo, we kunnen een boek over je schrijven en dat boek eindigt vandaag. We zijn dankbaar dat je bij ons mocht zijn, dat we van jou geleerd hebben om geduld te hebben, om niets te “moeten” en om te wachten tot een hond zelf komt. We zijn dankbaar dat we je liefde hebben mogen geven, vrijheid en een stukje geluk.
Ren nu vrij Sis en geef de anderen een knuffel, we weten dat jullie op ons wachten…
Fred & Betty en de Djimba beestjes.
Lieve Sis,
Wij houden van je.
We hebben zo genoten van je rennen met ons Anne, als je zo blij was om mij te zien, je likjes om m’n oren…in m’n gezicht.
Jochem die zei: jeetje, wat vind ik dat een fijne hond. Een hond die ik mooi en leuk vind.
Ik hou van je Sis.
Tot ziens in de hemel hoop ik ooit.
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Syl & Jochem
Foto's die zonder woorden een heel leven vertellen ,maar uiten dat het na eenleven vol zorg en liefde genoeg is
Cor & Miep Heideman
Wij houden van je.
We hebben zo genoten van je rennen met ons Anne, als je zo blij was om mij te zien, je likjes om m’n oren…in m’n gezicht.
Jochem die zei: jeetje, wat vind ik dat een fijne hond. Een hond die ik mooi en leuk vind.
Ik hou van je Sis.
Tot ziens in de hemel hoop ik ooit.
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Syl & Jochem
Foto's die zonder woorden een heel leven vertellen ,maar uiten dat het na eenleven vol zorg en liefde genoeg is
Cor & Miep Heideman
Juli 2012 : 12,5 jaar
|
Sisqo was zes maanden toen hij bij ons kwam wonen, hij bleek zwaar getraumatiseerd te zijn.
We kwamen erachter dat hij in de eerste zes maanden van zijn leven niet gesocialiseerd was en mishandeld. Hij zat in een opvangcentrum waar de honden vastgebonden werden als de dierenarts kwam en waar kinderen van buitenaf stenen naar de honden gooiden. Het duurde drie jaar eer Sisqo Fred accepteerde, tot die tijd liet hij zijn plas lopen en gilde alles bij elkaar als ik er niet was. Sisqo is een hond die niet helemaal goed in zijn kopje is, hij kan onverwacht reageren en wordt doodsbang wanneer hij het gevoel heeft niet weg te kunnen. Het is een hond met een grote gebruiksaanwijzing maar ook een hond waarbij de kleine stapjes vooruit zo bijzonder zijn. Zo ging hij vorige jaar voor het eerst van zijn leven uit zichzelf naar een kind toe en liet zich aanhalen. Dat is iets wat wij eigenlijk voor onmogelijk hielden. Nu hij ouder wordt, maakt hij zich minder druk maar hij blijft onbetrouwbaar zelfs naar de katten toe die hij al kent vanaf dat ze kitten zijn. Sisqo heeft niet echt een hond waar hij mee omgaat. Het is een hond die het liefste alleen ligt. Peter / Meter van Sisqo:
Paula van der Zouw Astrid Westerman Mirian Kooiman Ria Rogge Wil Drunick Paula Hoeben Jos Joosten Nathalie en Peter Marieet de Roos
Hittegolf augustus 2012
zwemmen aug 2012
augustus 2012
Sisqo maart 2012
December 2011
 September 2011  September 2011    |
 28 juli 2011 |
