Geadopteerd september 2014
Leeftijd januari 2023 : 9.5 jaar

Heidi

Het verhaal van Heidi begint ergens in begin juni 2014. We zijn pleeggezin geworden van de Franse stichting ADL en gaan in Dijon ons eerste pleeghondje ophalen.
Daar  zien we ook Heidi, een jonge podenco van 6 maanden, een klein vosje. Ik hoor mijzelf nog tegen Fred zeggen “maar goed dat we die niet in opvang krijgen”.

Wij nemen Bandit mee die al snel een eigen huis vindt, we krijgen 2 nieuwe pleeghondjes Kai en Rosa en het leven gaat verder.

Dan zie ik een noodoproep van de stichting voor Heidi, in het pleeggezin gaat het helemaal fout. Heidi die angstig is en enorm kan gillen (je kan het geen blaffen noemen, daar komen wij zelf later achter), is doodsbang voor de man in huis. Deze man kan hier totaal niet tegen en gaat lopen schreeuwen tegen haar en met deuren gooien, waardoor Heidi nog banger wordt.

Aangezien er in de Bourgogne geen ander pleeggezin is, bied ik aan dat ze voorlopig bij ons mag komen. Ze kan dan bijkomen en wij kunnen kijken hoe ze is met honden, katten en mensen.

Als ze aankomt heeft ze de auto van de mensen helemaal ondergepoept en gekotst. Ze is doodsbang.

Er breekt een periode aan waarin ze alles bij elkaar gilt als ze Fred ziet, naar mij toe is er niet veel angst. Het kan weleens vervelend zijn als dit midden in de nacht gebeurt wanneer Fred langs loopt (Heidi slaaapt bijmij) om naar het toilet te gaan. Heel het huis is dan gelijk in rep en roer.

Maar langzaam trekt dit bij en tegen het eind van het jaar is dit volledig over. Heidi is blij, vrolijk, ok met honden en katten en inmiddels ook met mensen.
De stichting gaat op zoek naar een goed huis. Vreemd genoeg is er totaal geen belangstelling voor Heidi, nul komma nul. Hoeveel leuke foto’s of filmpjes ik ook stuur.

Half maart valt het mij op dat Heidi dik aan het worden is. Erg dik. We hebben geen complete mannen in huis en ze is niet loops geweest dus zwanger kan ze niet zijn. Eind maart toch maar naar de dierenarts. Ze heeft 40 graden koorts (er is niets aan haar te merken, ze eet goed, geen overgeven, geen diarree, speels en vrolijk), haar witte bloedlichaampjes zijn te hoog en haar urea (nierwaardes).

Even een stapje tussendoor, eind februari kreeg ik te horen dat er een adres was voor Heidi. In Zuid Frankrijk bij een mevrouw die al 8 honden  had, ze had Heidi niet zelf uitgezocht maar gevraagd aan de stichting om een hondje wat al lang wachtte. In mijn communicatie met de mevrouw viel het mij op dat ze totaal niet enthousiast leek te zijn, ik meldde dit aan de stichting maar men verzekerde mij dat ze Heidi erg graag wilde. Voor mij voelde het niet goed.



De planning was om haar 21 maart weg te brengen, omdat ik erg veel om Heidi was gaan geven, wilde ik haar zelf wegbrengen en ik kreeg de belofte dat ik haar mee terug mocht nemen als het niet goed aanvoelde.

In de tussentijd was ik druk bezig met de aankoop van een oude camper om daarmee meer beurzen te draaien in Frankrijk. Mijn idee was om dan met de camper Heidi ook weg te brengen. 21 maart ging ik de camper halen en 28 dan Heidi wegbrengen, dat was de planning.

24 maart ga ik naar de d.a. met Heidi en constateert hij bovenstaand. Ik meld dit aan de organisatie en in overleg met de d.a. besluiten we dat het nu niet goed voor haar zou zijn om zo’n eind te reizen (6 uur). Niet voordat we weten wat er aan de hand is.

Uiteraard meld ik dit ook aan de stichting en aan de mevrouw die haar zou adopteren. Verdere details wil ik niet geven maar laat ik het er op houden dat de mevrouw een andere kant van zichzelf laat zien die niet zo mooi is. Daarbij vertelt ze ook dat ze ziekelijk is en mijn haren gaat overeind. Iemand die niet goed van gezondheid is, alleen woont en dan een 10e hond wil (in de tussentijd had ze nog een hond geadopteerd)? En dan mijn Heidi? Die mij zo dierbaar is, die zo gevoelig is, grappig en ondeugend? Alles in mij roept dat dit niet klopt.

Nee we wilden er geen hond bij, door persoonlijke omstandigheden moeten we inkrimpen en is een jonge hond gewoon geen optie. Maar als het lot anders beslist, moet je je daarbij neerleggen.

Het heeft zo moeten zijn.

We zijn nu een week verder, Heidi heeft nog altijd koorts (wel minder), haar witte bloedlichaampjes zijn goed maar urea nog te hoog. Ze zit nu op dubbele medicatie en volgende week weer testen, als het nog niet beter is, gaan we naar andere methodes zoeken en dat zal waarschijnlijk betekenen naar specialistische kliniek in Dijon of Parijs. Heidi zelf? Die is gewoon vrolijk en blij gelukkig en lijkt niets te mankeren…..

Volg Heidi en alle andere Djimba honden op ons Youtube kanaal
virtuele wandelingen in de Eifel

Word meter van Heidi voor 2,50 euro per maand en ontvang regelmatig een update en/of nieuwe foto.